Perjuangan Ibnu Taimiyyah tegakkan Islam

Iklan Penaja

SUNNATULLAH sebagai seorang pejuang Islam, ALLAH SWT akan memberikan ujian dan dugaan untuk menaikkan darjat setiap pejuang agar lebih dekat dengan-Nya. Ia juga turut dihadapi Syeikh al-Islam Ibnu Taimiyyah.

Ibnu Taimiyyah dilahirkan di daerah Harran, Dimashq pada 661 Hijrah ketika dunia Islam menghadapi ujian daripada ALLAH ibarat ombak di lautan. Ketika itu tentera Monggol melakukan serangan terhadap dunia Islam sehingga menyebabkan golongan Muslimin berasa lemah, hina dan berpecah sesama mereka. Tambahan pula, pada zaman itu juga tersebar di dunia Muslimin, kekejaman kaum Tartar dan bangsa Eropah selain peperangan saudara sesama negara Islam sendiri.

Seorang Muslim yang dilahirkan dan dibesarkan dalam suasana mengamalkan agama, pasti akan timbul jiwa pejuang yang ingin memperjuangkan agamanya dan mempertahankannya daripada serangan musuh. Begitu juga, Ibnu Taimiyyah yang membesar ketika dunia Islam dalam keadaan berpecah-belah dan saling berperang sesama mereka.

Bahkan pengaruh musuh luar cuba menghancurkan Islam menyebabkan beliau berfikir apakah punca utama penyebab kepada keadaan sedemikian.


Ujian dihadapi Ibnu Taimiyyah

Ibnu Taimiyyah menyedari masalah utama perpecahan tersebut adalah kejahilan dalam agama Islam itu sendiri serta jauhnya umat Islam daripada petunjuk Rasulullah SAW, ditambah lagi kemunculan pengaruh luar yang masuk dalam kalangan umat Islam ketika itu.

Oleh itu, Ibnu Taimiyyah bertekad menuntut ilmu syarie dan menyampaikan kepada umat Islam dengan jalan memahami, menghayati dan mempraktikkan serta mendakwahkan agama sebagai jalan penyelesaian masalah yang dihadapi ketika itu.

Imam Adz-Zahabi berkata: “Ketika zamannya, guru kami (Ibnu Taimiyyah) adalah orang yang paling menonjol dalam bidang ilmu pengetahuan, keberanian dan kecerdasan.

Beliau sangat mengambil berat dengan hal ehwal kaum Muslimin dan sering memberikan nasihat kepada umat Islam di samping menjalankan kerja dakwah kepada mereka (al-amru bil makruf wa annahyu ‘anil munkar ). ( Rujuk Dzail Thabaqat al-Hanabilah)

Syeikh al-Islam Ibnu Taimiyyah dimasukkan ke dalam penjara beberapa kali ketika menyampaikan ilmu dan melakukan kerja dakwah kepada umat Islam. Syeikh Bakr bin Abdullah Abu Zaid menyatakan dalam mukadimah beliau bagi kitab al-Jami’ li sirati
Syeikhil Islam Ibnu Taimiyyah khilal Sab’a Qurun setelah Ibnu Taimiyyah berumur 32 tahun, beliau dimasukkan ke dalam penjara sebanyak tujuh kali iaitu empat kali di Kaherah dan Iskandariyyah, Mesir dan tiga kali di Dimashq. Beliau keluar masuk penjara bermula daripada tahun 693 H sehinggalah beliau wafat dalam penjara di Dimashq. Penjara dan sebab Ibnu Taimiyyah dimasukkan dalamnya adalah:

1. Penjara pertama
Ibnu Taimiyyah dimasukkan ke dalam penjara kali pertama dalam tempoh yang singkat di penjara Dimashq pada tahun 693 H, hal ini disebabkan fitnah dilakukan seorang Kristian yang mengaku Islam bahawa Ibnu Taimiyyah menghina Nabi Muhammad SAW.

2. Penjara kedua
Ibnu Taimiyyah dimasukkan ke dalam penjara di Kaherah selama 2 tahun 6 bulan, bermula daripada Ramadan tahun 705 H hingga 707 H, hal ini disebabkan perjuangan Ibnu Taimiyyah dalam masalah berkaitan akidah iaitu masalah berkaitan al-‘Arsy, al-Kalam dan al-Nuzul.

3. Penjara ketiga
Ibnu Taimiyyah dimasukkan ke dalam penjara di Mesir selama beberapa hari bermula pada tahun 707 H, hal ini disebabkan desakan daripada tokoh sufi di Kaherah terhadap Ibnu Taimiyyah kerana beliau melarang daripada al-Istighasah (meminta bantuan) dan al-Tawassul (menjadikan pengantara) daripada makhluk yang telah mati.

4. Penjara keempat
Ibnu Taimiyyah dimasukkan ke dalam penjara buat kali keempat di penjara Mesir pada tahun 708 H selama dua bulan, sebab beliau dimasukkan ke dalam penjara adalah ketika beliau baru sahaja keluar daripada penjara buat kali ketiga, beliau melakukan perjalanan ke Dimashq tetapi sewaktu dalam perjalanan, beliau dihalang oleh seorang yang mempunyai hubungan rapat dengan pemerintah Mesir pada masa itu iaitu Nasr al-Manbaji al-Haluli yang ingin memasukkan Ibnu Taimiyyah ke dalam penjara semula.

Apabila perkara ini dibawa kepada pengadilan, kebanyakan hakim daripada Mazhab Malik berselisih pandangan sama ada memasukkan Ibnu Taimiyyah ke dalam penjara ataupun tidak dan akhirnya Ibnu Taimiyyah dimasukkan semula ke dalam penjara disebabkan kehendaknya sendiri untuk kemaslahatan.

Sewaktu dalam penjara, masyarakat awam sentiasa menziarahi beliau untuk menuntut ilmu dan mengambil fatwa daripada beliau dalam permasalahan agama.

5. Penjara kelima
Ibnu Taimiyyah dimasukkan ke dalam penjara al-Iskandariyyah pada tahun 709 H selama beberapa bulan. Hal ini juga disebabkan oleh orang yang sangat memusuhi Ibnu Taimiyyah iaitu Nasr al-Manbaji al-Haluli, ketika ini Ibnu Taimiyyah dimasukkan ke dalam penjara berseorangan diri.

6. Penjara keenam
Ibnu Taimiyyah dimasukkan ke dalam penjara buat kali keenam pada tahun 726 H selama 5 bulan 28 hari di penjara Dimasyq disebabkan permasalahan sumpah dalam at-Talaq. Disebabkan permasalahan ini, Ibnu Taimiyyah  menghasilkan kitab bertajuk Ar-Raddul kabir ‘ala man ‘iktarada ‘alaihi fi masalati al-hilf bi at-Talaq.

7. Penjara ketujuh
Ibnu Taimiyyah dimasukkan ke dalam penjara buat kali ketujuh juga di penjara Dimashq selama 2 tahun 3 bulan 14 hari sehingga malam tarikh wafat Ibnu Taimiyyah iaitu pada tahun 726 H disebabkan permasalahan al-Ziarah. Sewaktu berada di dalam penjara tersebut juga, Ibnu Taimiyyah menghasilkan kitab yang bertajuk ar-Raddu ‘ala al-ikhnai.

Selama dalam penjara-penjara tersebut, Syeikh al-Islam Ibnu Taimiyyah menulis banyak buku dan sering mengirimkan surat kepada rakan-rakan beliau yang berada di luar untuk bertanyakan keadaan umat Islam. Walaupun beliau berada di dalam penjara, beliau tidak pernah berkeluh kesah, gelisah, marah walaupun beliau dipenjarakan.

Beliau pernah berkata: “Penjara adalah tempat untuk aku menyendiri dalam beribadah kepada ALLAH, jika aku dibunuh, aku akan mati sebagai seorang syuhada’, dan jika aku diusir daripada negeriku, maka itu adalah waktu untuk aku melancong ke tempat orang lain”.

Syeikh al-Islam Ibnu Taimiyyah menambah lagi: “Seandainya aku diberikan emas sepenuh benteng penjara ini, nescaya ia tidak sama dan serupa dengan kesyukuranku atas nikmat yang ALLAH berikan kepadaku (pahala dan ganjaran yang besar yang ALLAH berikan disebabkan perjuangan beliau untuk Islam)”. Dikatakan juga  beliau telah berkata: “Disebabkan perbuatan mereka (memfitnah, menuduh dengan tuduhan dusta, menzalimi) terhadap diriku, ALLAH akan memberikan ganjaran yang sangat besar melebihi emas sepenuh benteng penjara ini”. (Rujuk Dzail Thabaqat al-Hanabilah)

Murid beliau, Ibnul Qayyim al-Jauziyyah rahimahullah berkata : “Demi ilmu ALLAH, aku tidak pernah melihat seorang pun yang hidupnya lebih tenang daripada Ibnu Taimiyyah, walaupun beliau berada di dalam penjara, dizalimi, difitnah dan sebagainya, namun beliau adalah orang yang sentiasa berada dalam keadaan tenang dan tenteram, kebahagiaan jiwa yang beliau rasai telah zahir pada wajahnya”. (Rujuk al-Wabil as-Sayyib)

Pastinya, ketenteraman hati, kekayaan jiwa yang diperoleh oleh Syeikh al-Islam Ibnu Taimiyyah disebabkan keteguhan beliau dengan al-Quran dan Sunnah serta keimanan yang teguh dengan qada’ dan qadar ALLAH.

ALLAH SWT berfirman: “Sesiapa yang beramal soleh, daripada lelaki atau perempuan, sedang ia beriman, maka sesungguhnya Kami akan menghidupkan dia dengan kehidupan yang baik; dan sesungguhnya kami akan membalas mereka, dengan memberikan pahala yang lebih dari apa yang mereka telah kerjakan.” (Surah An-Nahl: 97)

Al-Hafiz Ibnu Katsir dalam kitabnya Tafsir Ibnu Katsir mentafsirkan ayat ini dengan berkata: “Ini adalah janji daripada ALLAH kepada sesiapa sahaja yang mengerjakan amal kebaikan sama ada lelaki mahupun perempuan dengan penuh keimanan kepada ALLAH dan rasul-Nya dan memahami setiap amal yang diperintahkan ALLAH disyariatkannya.

Jika semua ini dipenuhi, ALLAH akan menganugerahkan kepada hamba tersebut kehidupan yang baik sama ada di dunia mahupun akhirat”. (Rujuk Tafsir Ibnu Katsir)

Inilah asam garam kehidupan seorang pejuang yang menegakkan Islam ke serata alam. Walaupun kebanyakan masa beliau  dalam penjara kerana menegakkan kalimah-Nya, tetapi beliau hadapinya dengan hati yang lapang dan reda dengan ketentuan Pemilik seluruh alam ini.

Benarlah apa yang dikatakan Syeikh al-Islam Ibnu Taimiyyah: “Hakikat orang yang dipenjarakan adalah orang yang hatinya terpenjara daripada mengingati Rabbnya, sedangkan hakikat orang yang ditawan adalah orang yang ditawan oleh hawa nafsunya sendiri”.

Semoga ALLAH memberikan kita semua taufik untuk memiliki jiwa yang besar seperti Syeikh al-Islam Ibnu Taimiyyah.

Sinar Harian